ಜೋಧಾ-ಅಕ್ಬರ್; ಕ್ಷಮಿಸಿ, ಐಶ್ವರ್ಯಾ-ಹೃತಿಕ್

ಮೂವತ್ತೇಳರ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲೂ ಐಶ್ವರ್ಯಾ ತನ್ನ ಸ್ನಿಗ್ಧ ಸೌಂದರ್ಯದಿಂದ ಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತಾಳೆ / ಅಕ್ಬರನ ಪಾತ್ರಕ್ಕಿಂತ ಹೃತಿಕ್ ತನ್ನ ಕಟ್ಟುಮಸ್ತು ದೇಹಸಿರಿ ತೋರಿಸುವ ಕೆಲಸವನ್ನೇ ಹೆಚ್ಚು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಿದ್ದಾನೆ... ತಲೆ ಚಿಟ್ಟು ಹಿಡಿಸುವ ಚಿತ್ರದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ನೀವು ಹೊರನೆಡೆಯುವಾಗ ನಿಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವ ಪಾಯಿಂಟುಗಳು ಬಹುಶಃ ಇವೆರಡೇ.

ಇದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವುದು ಒಂದೆರಡು ಕತ್ತಿ ವರಸೆ ದೃಶ್ಯಗಳು - ಇಲ್ಲೂ ಐಶ್ವರ್ಯಾಳದೇ ಮಿಂಚು... ಹಾಂ, ಇನ್ನೊಂದೆರಡಿವೆ; ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ಚೂರೂ ಸರಿಹೊಂದದ ತಲೆ ಚಿಟ್ಟು ಹಿಡಿಸುವ "ಸಂಗೀತ", ಕಾಲಕ್ಕೂ ದೇಶಕ್ಕೂ ಸರಿಹೊಂದದ, ಸುಮಾರು ಆಧುನಿಕಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವೆನ್ನಿಸುವ ಹಿಂದಿ; ಹಿಂದೂ ಮುಸ್ಲಿಂ ಏಕತೆಯನ್ನೋ, ವೈಷಮ್ಯವನ್ನೋ ಪ್ರೇಕ್ಷಕನ ತಲೆಗೆ ತುಂಬಲೇ ಬೇಕೆಂದು ಹಟ ತೊಟ್ಟ ನಿರ್ದೇಶಕ ಐಶ್ವರ್ಯಾಳ ಬಾಯಿಂದ ಆಡಿಸುವ ಒಂದೆರಡು ಭಾಷಣಗಳು (ಪ್ರೇಕ್ಷಕರ ಚಪ್ಪಾಳೆ ಗಿಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ!) ನಾಟಕದ ವೇಷದಂತೆ ತೋರುವ (ಮೊಘಲಾಯಿ ಸಿರಿವಂತಿಕೆ - ಕಲಾವಂತಿಕೆಗೆ ಹೊರತಾದ) ವೇಷಭೂಷಣ; ಇನ್ನು ಹಾಡುಗಳೋ, ಮಾತಾಡದಿರುವುದೇ ಉತ್ತಮ (ಒಂದೆರಡು ಬಿಟ್ಟು)

ಮೂಲತಃ ಕೇವಲ ರಾಜಕೀಯ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಷ್ಟೇ ನಡೆದಿರಬಹುದಾದ ಜೋಧಾ-ಅಕ್ಬರ್ ಮದುವೆ (ಅದೂ ವಿವಾದಾಸ್ಪದ) ಯಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಅಮರ ಪ್ರೇಮ ಕತೆಯನ್ನು ಹುಡುಕ ಹೊರಡುವ ನಿರ್ದೇಶಕ, ಆ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲೂ ವಿಫಲನಾಗುತ್ತಾನೆ (ಇನ್ನು ಅದನ್ನು picturise ಮಾಡುವುದು ದೂರವೇ ಉಳಿಯಿತು). ಏನನ್ನೂ ಮಾಡಬಲ್ಲ "ಸರ್ವಶಕ್ತ" ನಾದ ಚಕ್ರವರ್ತಿ ಒಂದುಕಡೆ, ಈ high profile ಸಂಬಂಧದಿಂದ ಲಾಭವನ್ನೇ ಪಡೆಯಬಹುದಾದ ರಾಜ ಇನ್ನೊಂದುಕಡೆ, ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಯೇ ಕಾಣದ ಈ ಸಂಬಂಧ "ಅಮರ ಪ್ರೇಮ"ವೆಂದು ಕರೆಯಲು ಬೇಕಾದ ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಸಿಸಂ ಆಗಲೀ, ತ್ಯಾಗವಾಗಲೀ ಕಡುಕಷ್ಟವಾಗಲೀ ಇವೊಂದನ್ನೂ ಕಾಣದೇ ಸೊರಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಏಕೆ ಅಮರವೋ, ಏಕೆ ಪ್ರೇಮವೋ ಕೊನೆಗೂ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಅಕ್ಬರ್-ಜೋಧಾರ ವಿರಹಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾದ ಘಟನಾವಳಿಗಳೂ ಕೂಡ, ಪ್ರೇಮವೆಂದರೆ ವಿರಹ ಇರಲೇ ಬೇಕೆನ್ನುವ ಸವಕಲು ಫಾರ್ಮ್ಯುಲಾವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಹೆಣೆದ ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಘಟನೆಗಳಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆಯೇ ಹೊರತು ಜೋಧಾ ಆಗಲೀ, ಅಕ್ಬರ್ ಆಗಲೀ ಯಾವುದೂ ಕಷ್ಟವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಂತೆ ಅನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ.

ಇನ್ನು ಹಿಂದೂ ರಾಜಕುವರಿ ಜೋಧಾಳ ಪ್ರವೇಶದಿಂದಾಗಿಯೇ ಅಕ್ಬರ್ ಒಬ್ಬ ಜನಾನುರಾಗಿ ದೊರೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತನಾದ ಎಂದು ಹೇಳಬಯಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವಂತೂ ಅತ್ಯಂತ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಾಗಿ ತೋರುತ್ತದೆ.

ಚಿತ್ರದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನೀವು ಜೋಧಾ ಆಗಲಿ, ಅಕ್ಬರ್ ಆಗಲೀ ಎಲ್ಲಿ ಎಂದು ತಲೆ ಕೆರೆದುಕೊಂಡರೆ, ಅದು ನಿಮ್ಮ ಪಾಡು. ಒಟ್ಟಾರೆ, ಇದು ಇನ್ನೊಂದು ಪಕ್ಕಾ ಮಸಾಲೆ ಚಿತ್ರ. ಅದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ (ಅಥವಾ ಚಿತ್ರದ ಮೊದಲಲ್ಲಿ ಅಮಿತಾಭ್ ಘೋಷಿಸುವಂತೆ) ಒಂದು ಚಾರಿತ್ರಿಕ, ಭೌದ್ಧಿಕ ಚಿತ್ರವೆಂದೇನಾದರೂ ನೀವು ಹೋದರೆ, ಬೇಸ್ತು ಬಿದ್ದಿರಿ.