ಕಿಚ್ಚು

ಇದು ೧೭-೧೮ ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಬರೆದ ಕವನ, ಅಥವ ಕವನ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ ಮೊದಲ ಬರಹ (ಅಥವ ನನ್ನ ಸಂಗ್ರಹದಲ್ಲಿರುವ ಮೊದಲ ಕವನ ಅನ್ನಬಹುದು), ನಗಬೇಡಿ.

ಕಿಚ್ಚು

ಊಟದ ನಂತರ ಸಣ್ಣ ನಿದ್ದೆ
ಮುಗಿದು, ನೋಡುತ್ತೇನೆ,
ಸೂರ್ಯ ಆಗಲೇ ಆ ಕಾಡು ಗುಡ್ಡದ ಹಿಂದೆ!
ಏನು ಕೆಂಪು ಇವೊತ್ತು! ಹೊಗೆ!!

ಅರೆ! ಅದು ಸೂರ್ಯ ಅಲ್ಲ!
(ಕಾಡು ಸಿಗರೇಟು ಸೇದುತ್ತಿದೆಯೆ?)
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಸಿತು ಎದೆ ಸೀಳುವ ಚೀರು,
ಸಾವಿನ ತಣ್ಣನೆ ಕೂಗು!
ಓಹೋ! ಆಗಿದ್ದಿಷ್ಟೆ.

ಕಾಡು ಸತ್ತಿದೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಂಕಿಯಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
ಪಾಪ. ಕಾಡು ಆಗಲೇ ಬಡವಾಗಿತ್ತು;
ಮಕ್ಕಳ ಸಾಕಲು ಸವೆದೂ ಸವೆದೂಊ.
ಈಗ, ಆ ಕಾಡು ಸತ್ತಿದೆ.

ಅಯ್ಯೋ! ಕಾಡು ಸತ್ತಿದೆ,
ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಂಕಿಯಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ... ಮಕ್ಕಳು!

- ೦೫/೦೭/೧೯೯೦